Jeff Wadt: Labeltje
Het was een rustige dinsdagmiddag. Er stond niet veel op mijn to-do list van deze dag. Ik zat tegen de verveling aan, en het mankeerde er nog aan dat ik me eenzaam zou gaan voelen. Dan is er maar één oplossing, dat is: iets gaan doen. Er is altijd wel iets wat je kunt gaan doen. Bijvoorbeeld opruimen in huis, administratie bijwerken, e-mails afhandelen, een boek of krant lezen, keyboard spelen of iets bekijken. Dat alles trok me niet, en niets was er erg urgent. Ik kreeg zin om eruit te gaan, om te shoppen en op die manier wat onder de mensen te zijn. Maar ik had op dit moment niets nodig en dus geen doel. Dus dan maar doelloos shoppen, me verlekkeren aan dingen en dat in de hoop dat ik mijn kooplust kon bedwingen. Wat is er dan beter dan een bezoek aan een grote winkel, het werd de door mij op veel andere punten laag gewaardeerde Mediamarkt.
Nog een sigaret, dan op de fiets. De fiets is net nieuw, ook nog een genot, hij fietst zoveel beter dan de vorige. Een kwartier later loop ik de winkel binnen, hoor op dat moment een alarm. Ik bekijk van alles, van wasmachine tot televisie en van droger tot wekkerradio. Vooral de stereosetjes bevallen me. Een paar jaar geleden heb ik er nog één gekocht, ik heb er al lang spijt van dat ik niet een net wat duurder en iets mooier model aangeschaft heb. Om het meer gewenste apparaat alsnog aan te schaffen gaat me te ver, wat ik heb voldoet redelijk en een nieuwe aankoop is feitelijk verspilling. Met het voldane gevoel me te hebben kunnen beheersen verlaat ik de winkel. Bij het verlaten van de winkel gaat het alarm. Ik herinner me plots dat dat ook afging bij het binnengaan van de winkel. Ik zal het wel niet zijn. Jazeker, een baliemedewerker roept me: meneer, wilt u even terugkomen. Ik verschiet van kleur, wat een afgang, ik word verdacht van winkeldiefstal. Ja, zeg ik, mijn stem wordt onzeker. Ik ga me daardoor nog rotter voelen, misschien komt het wel als verdacht over dat ik me zo onzeker en geschrokken gedraag. Toch kan er niets echt misgaan, ik heb simpelweg niets gejat. Dan realiseer ik me dat ik een nieuwe jas draag. Ik zeg het: ik draag een nieuwe jas, daar zit misschien nog een labeltje in. Er wordt me gevraagd de jas af te geven en vervolgens door het toegangspoortje te lopen. En, inderdaad, het alarm gaat niet af. Duidelijk. Onverwacht snel krijg ik mijn jas terug, u mag gaan.
Onderweg bedenk ik dat ik nog een andere boodschap wil doen. Wellicht doet zich dan hetzelfde probleem voor. Maar ik heb al in gedachten hoe ik dat ga aanpakken. Jawel, op het moment dat ik de Wibra binnenga gaat het alarm. Ik loop regelrecht naar de kassa, zeg: ik ben het, een nieuwe jas. Ok, ga je gang, is het antwoord. Wat later reken ik af, de kassière vraagt: zou het alarm weer afgaan? Mijn antwoord: ik weet het wel zeker. Zo gebeurt het, ik verlaat ongestoord de winkel terwijl het alarm afgaat.
Een klein kwartier later ben ik thuis. Deze middag weer ongewenst veel meegemaakt.
