Blog Jeff Wadt: Pijnlijk
Er zijn zelfs programma’s op televisie die me pakken. Ik leef dan met de personages mee en zit in het verhaal. Ik irriteer me dan aan de ene en ik word gecharmeerd van de ander. En ik probeer geen aflevering te missen, word ik tijdens zo’n uitzending gebeld dan kan het gebeuren dat ik de telefoon even niet opneem. Terwijl mensen bij mij over het algemeen voorgaan op televisie kijken.
Ze is het type mooiste meisje van de klas. En hoewel ze nog jong is, heeft ze enige jaren ervaring met modellenwerk. Ze straalt uit dat ze zich haar schoonheid bewust is en het lijkt erop dat ze er altijd op bedacht is dat ze gezien en gefotografeerd of gefilmd wordt. Ik vind haar gedrag lijken op dat van een slechte acteur en vind haar maar afstandelijk en koel. Bah, verwaande hooghartige trut die een beetje mooi zit te wezen, denk ik dan. En helemaal bevooroordeeld volg ik haar verdere doen en laten. Iets goed doen zit er dan voor haar bij mij niet meer in, ik voel de neiging haar tot de grond toe af te branden.
Terwijl de serie vordert begin ik toch wat anders tegen haar aan te kijken. Tegen wil en dank. Ze blijkt onzeker, ze is vaak afgedankt. Met haar mooie uiterlijk heeft ze in elk geval nog iets in handen waar mensen blij van worden. Iets waarmee ze het helemaal goed doet. Maar ze is stuk gegaan. Ze durft haar buitenkant te laten zien, maar wie ze is, is ze zelfs zelf al bijna vergeten.
Haar triestheid treft me. Mijn oordeel wordt minder negatief. Haar hooghartige houding zorgt ervoor dat je haar niet kunt raken. Daar kan ze niet tegen, ze is bang voor de pijn. Ze kan wie ze is en wat ze voelt niet delen. Want ze heeft van huis uit de ervaring dat dat leidt tot afwijzing. Dat zorgt er ook voor dat ze zelfs onder de mensen vaak alleen is. Ik erger me niet aan mensen die beschadigd zijn en niets van zichzelf laten zien. Ik heb eerder met ze van doen. Deze dame is beschadigd en laat alleen een mooie buitenkant zien. Ook een oplossing. Eentje waar ik moeite mee heb omdat ik het gevoel heb dat ze zich boven me stelt.
Is het niet reëel om ook daar geen hard oordeel over te vellen?